FloraX
Openingsweekend PostX | 10 en 11.12.11
In Merelbeke Flora luidt FloraX een eerste artistiek project van PostX in. 5 lokale kunstenaars (Marleen Duc, Bert Seynaeve, Kristof Claeys, Frederik Croene en Wouter Cox) gingen er in dialoog en kregen vrij spel in de grote ruimte van het voormalig postgebouw. Het resultaat werd een bloedrode pianotoren in glas gehuld, voor de brandkast gemonteerd, als ware het een wachter/beschermer van de oude klassieke tradities. De enige weg in en uit de constructie was per ladder. In de toren was nog één piano bespeelbaar maar ook al niet meer volgens de gangbare normen. Desalniettemin slaagden de tenor Zeger Vandersteene en pianist Frederik Croene erin om in deze hachelijke omstandigheden, vanuit het onzichtbare hart van de installatie, een magistrale klank neer te zetten en de tijdloze klassiekers in al hun glorie te laten weerklinken. Deze monumentale pianosculptuur was omgeven door zowel krachtige als subtiele schilderkunstige ingrepen, fungerend als autonoom kunstwerk, maar tevens als onderdeel van de ruimtelijke installatie.
Acht afgedankte piano’s staan op elkaar gestapeld en vormen een toren met toegang tot de kluis van het voormalig postgebouw van Merelbeke Flora. De pianotoren is omringd door een serre-constructie van glas en ijzer. Op die ruiten zijn een zestal elektronische schermpjes aangebracht die via minicamera’s beelden tonen van de binnenkant van de piano’s en de kluis. De vertolkers vinden hun toegang tot het hart van de installatie per ladder: uit die cocon zal Schuberts “Winterreise” weerklinken. De toren, in vlammend postrood beschilderd, herbergt immers nog één bespeelbaar instrument. Doch niet volgens de gangbare normen want ze is gedeeltelijk uit elkaar gehaald en klinkt eerder als een versleten western bar piano. Aldus krijgt het meesterwerk een vreemde, wellicht ongekende weerklank.
De onconventionele omstandigheden van het “recital” en de totale ontoereikendheid van het bewust gekozen waardeloze klavier dwingen de uitvoerders om gevoelige accenten anders in te kleuren en om uiting te geven aan een “ongehoorde” uitdrukkingskracht van dit meesterwerk.
